ای که شمشیر جفا بر سر ما آخته ای

دشمن از دوست ندانسته و نشناخته ای

من ز فکر تو به خود نیز نمی پردازم

نازنینا تو دل از من به که پرداخته ای

چند شب ها به غم روی تو روز آوردم

که تو یک روز نپرسیده و ننواخته ای

گفته بودم که دل از دست تو بیرون آرم

بازدیدم که قوی پنجه درانداخته ای

تا شکاری ز کمند سر زلفت نجهد

ز ابروان و مژه ها تیر و کمان ساخته ای

لاجرم صید دلی در همه شیراز نماند

که نه با تیر و کمان در پی او تاخته ای

ماه و خورشید و پری و آدمی اندر نظرت

همه هیچند که سر بر همه افراخته ای

با همه جلوه طاووس و خرامیدن کبک

عیبت آنست که بی مهرتر از فاخته ای

هر که می بیندم از جور غمت می گوید

سعدیا بر تو چه رنجست که بگداخته ای

بیم ماتست در این بازی بیهوده مرا

چه کنم دست تو بردی که دغل باخته ای